130 minut

UWAGA, przedstawienie tylko dla widzów dorosłych!

Komediowy i odważny spektakl o najpopularniejszym serialu przełomu lat 80/90 , inspirowanym abolicjonistyczną powieścią Bernardo Guimarãesa z 1875 r. Rozrywkowa formuła odgrywania fabuły z Niewolnicy Isaury miesza się z ostrym humorem o zawodzie artysty. Zjawiskowe popisy aktorskie idą w parze z głębszym przesłaniem – co tak naprawdę kręci nas w pięknej, brazylijskiej niewolnicy? I dlaczego seksowni ludzie mają łatwiej w życiu? Autorki tekstu badają granice poprawności politycznej oraz żywotności stereotypów o celach i strategiach seksualizowania postaci wszelakich dzieł kultury i popkultury. Spektakl jest próbą uchwycenia wyobrażeń o żądzy, ludzkich fantazjach i przemocowych schematach, w których dorastamy.

RECENZJE

Buduje się tu piętrową konstrukcję – spektakl o serialu jest także spektaklem o tym, jak powstaje przedstawienie, teatrem w teatrze i polem obserwacji, jak przemocowe mechanizmy przenoszą się ze świata fabuły na relacje w zespole. Przestrzeń między grubym żartem a naruszeniem jest cieniusieńka, a twórcy subtelnie punktują momenty, w których uruchamiają się przemocowe mechanizmy. / Magda Piekarska, teatralny.pl / https://teatralny.pl/recenzje/isaura-historia-przemocy,3647.html

Świetny scenariusz pozwolił twórcom poprowadzić zaskakującą historię o współczesnych kulturowych praktykach uprzedmiotowiania oraz utowarowiania osób i zjawisk. Wałbrzyskie przedstawienie właściwie przez cały czas, trochę jak pędząca z góry kula śnieżna, obrasta nowymi kontekstami i znaczeniami wciąż poszerzając własny zakres tematyczny, pozostając przy tym przejrzyście czytelnym. / Kamil Bujny, teatrologia.pl / https://teatrologia.pl/recenzje/kamil-bujny-przekleta-hacjenda/

Przewrotna, inteligentna, porywająca gra z publicznością. Ilość poziomów tej historii jest imponująca: parodia telenoweli, wykład dekonstruujący serialowe mity, a szerzej: istniejące od zawsze patriarchalne stereotypy, wreszcie – opowieść o tworzeniu spektaklu. Znakomicie zagrana komedia, która im jest śmieszniejsza, tym bardziej przerażająca, za sprawą ujawniania kolejnych sfer uprzedmiotawiania i upokarzania kobiet. / Przemek Gulda, guldapoleca / https://www.instagram.com/p/CoUvJtoocH_/?igshid=YmMyMTA2M2Y%3D

Aktorzy grają ze szczególnym zapałem, wręcz samozaparciem, szarżując w zaangażowaniu swoich psychofizycznych możliwości. Szansę popisu dostaje każdy z pięcioosobowej obsady. Mikołaj Krzeszowiec w groteskowej masce z przylepionym do ust cygarem śmieszy do łez jako ojciec Isaury, Miguel. Dzięki taśmie klejącej Mateusz Flis przepoczwarza się w lokalnego Quasimoda, beznadziejnie zakochanego w Isaurze ogrodnika Beltrão. Wojciech Świeściak upaja się rolą idealnego czarnego charakteru, a charyzmatyczna, o wielkim talencie komicznym, Angelika Cegielska z powodzeniem bierze na siebie większość ról kobiecych. Na osobne zaś brawa zasługuje Isaura w fantastycznej interpretacji grającego gościnnie Ireneusza Mosio. Snującemu się po scenie w spódnicy i staniku aktorowi udaje się nie tylko oddać nietypowe piękno aktorki, jej czar i wycofanie, nie wspominając już o lekkim zezie, lecz przede wszystkim pokazać jej uległość i niewinność jako rodzaj lustra, odbijającego niecne intencje każdego, kto do niego się zbliży. / Henryk Mazurkiewicz, Teatr Pismo / https://teatr-pismo.pl/19713-chciec-nie-chciec/

Premiera: 28 października 2022 r.