Stanisław Bieniasz – pomysłodawca Ogólnopolskiego Festiwalu Dramaturgii Współczesnej “Rzeczywistość przedstawiona”.

Polski dramaturg, prozaik, reżyser, publicysta oraz autor sztuk scenicznych i scenariuszy filmowych. Urodził się w roku 1950 w Pawłowie, który po wojnie został przyłączony do Zabrza. Zanim został pisarzem pracował jako dziennikarz. Jego debiutem był monodram “Hotel pod Konfesjonałem” wydany w 1977 roku. W ciągu następnych trzech lat napisał kilka sztuk, za które dostał nagrody w konkursach dramaturgicznych. Część z nich została wystawiona w teatrach oraz telewizji. Do najważniejszych pozycji tamtego okresu należą m.in.: “Urlop zdrowotny”, “Czerwone słoneczko”,”Hałdy” i “Stary portfel.” Przez 13 lat przebywał wraz z najbliższą rodziną na emigracji, współpracując jako publicysta i autor z Radiem Wolna Europa oraz redakcją polską Deutschlandfunk. W tym czasie powstało kilka sztuk, słuchowisk, kilkadziesiąt opowiadań, a także trzy powieści. Najważniejszymi z nich są: “Ostry dyżur”(1984), ”Podanie o zezwolenie na życie” (1991), “Ucieczka”(1991), “Podejrzenie” (1991), “Rekonstrukcja” (1991), “Sponsor i jego autor” (1995), “Niedaleko Kőnigsallee” (1997). W 1994 nakręcono serial TV “Spółka rodzinna”, do którego stworzył scenariusz. Do najważniejszych sztuk napisanych w latach dziewięćdziesiątych, z których od połowy dekady część sam wyreżyserował , należą:”Biografia”,” Pora zbiorów”,”Senator”. Ostatnimi powieściami napisanymi przez Bieniasza były: “Transfer” i “Naczelnik”, powstałe na przełomie XX i XXI wieku. Stanisław Bieniasz był założycielem i prezesem Regionalnego Towarzystwa Polsko-Niemieckiego z siedzibą w Gliwicach. W ostatnich latach życia pełnił funkcję radnego i przewodniczącego Komisji Kultury i Sportu w Zabrzu. Zmarł w roku 2001 w Zabrzu. Pośmiertnie odznaczony przez premiera RP Złotym Krzyżem Zasługi, Nagrodą Prezydenta Zabrza oraz Honorową Nagrodą im. Wojciecha Korfantego. Zmarł w 2001 r.

Rok 1989 był cezurą w historii świata. Wydarzenia ówczesne siłą rzeczy wywarły największy wpływ na państwa, które tak jak Polska wydostały się ze sfery wpływów sowieckich i odzyskały pełną suwerenność, lecz przełom 1989 r. posiadał znaczenie globalne – nagle przestał istnieć świat bipolarny, a powstał wielobiegunowy. W wielu krajach zaczęło powstawać społeczeństwo wielokulturowe, podczas gdy w innych odrodził się nacjonalizm. Wzrosło znaczenie podstawowych praw człowieka w stosunkach międzynarodowych, lecz równocześnie zakończenie konfrontacji systemów spowodowało pojawienie się tendencji do rezygnacji z funkcji państwa opiekuńczego.

Na Górnym Śląsku, w regionie ulegającym w ostatnich, latach najgłębszym przeobrażeniom strukturalnym, społecznym i kulturowym, jak w soczewce skupiają się wszystkie problemy okresu po 1989, który w istocie był ostatnim rokiem wieku panowania systemów totalitarnych, a równocześnie pierwszym rokiem epoki pluralizmu we wszystkich dziedzinach życia. To właśnie Górny Śląsk musi ulec najgłębszym przemianom, by sprostać wyzwaniom nowych czasów. Konieczność ta, która niesie z sobą wiele zjawisk trudnych i bolesnych, jest równocześnie ogromną szansą zarówno dla tego regionu, jak i – ze względu na jego skalę – dla całego kraju. W regionie tym bodaj najbardziej charakterystycznym miastem jest Zabrze – “najbardziej śląskie ze śląskich miast”, które płaci bardzo wysoką cenę za przeobrażenia ekonomiczne i społeczne. Miejsce festiwalu najnowszej dramaturgii nie jest więc sprawą przypadku, lecz wynika z głębokiej potrzeby lepszego zrozumienia własnych problemów.

Stanisław Bieniasz